Gdzie byłam jak mnie nie było?

Ostatni post pochodzi z drugiej połowy maja. Wtedy właśnie rozpoczęło się u mnie szaleństwo załatwiania formalności, wcześniejszego zdawania egzaminów i przygotowań wszelkiej maści. Miałam przed sobą największą w moim dotychczasowym życiu podróż. Stresu było co nie miara, choć z drugiej strony byłam niesamowicie podekscytowana. Nigdy nie myślałam że przyjdzie mi spędzić trzy miesiące pod kołem podbiegunowym!

W zasadzie nigdy nie myślałam o zwiedzeniu Norwegii. Skandynawia wcześniej nie interesowała mnie jakoś wybitnie. Szczerze - gdy pojawiła się oferta praktyk zgłosiłam się spontanicznie. Nawet nie oczekiwałam, że się dostanę. A jednak - ostatnie miejsce w grupie trafiło się mnie!

Uczucia miałam mieszane. Przerażała mnie długa podróż (dwie godziny samolotem, potem wiele godzin czekania na pociąg a na koniec CZTERNAŚCIE godzin jazdy tymże pociągiem). Powtarzałam sobie jednak, że być może to jedyna w życiu okazja na przeżycie czegoś wyjątkowego. Cieszyłam się na praktyki pod kierownictwem zagranicznej uczelni. Planowałam też częste aktualizacje bloga - moje praktyki dotyczyły social media, mogłam to więc łatwo podciągnąć pod pracę. No i cieszyłam się na nieznany mi rynek kosmetyczny, tylko czekający na odkrycie! Jak było w tej materii, możecie domyśleć się z braku postów. Wrócę do tego za chwilę.

Po długiej i trudnej podróży znalazłam się w miejscu docelowym - miejscowości Mo i Rana. Choć jest to trzecie największe miasto w północnej Norwegii, dla nas było to maleńkie miasteczko. W dodatku trafiłyśmy tam pierwszego lipca, a w Norwegii jest to miesiąc urlopowy. Mo i Rana była więc wyludniona a Campus na którym miałyśmy mieć praktyki, nie funkcjonował. Zostało to jednak ujęte w naszym programie praktyk: cały lipiec miałyśmy poświęcić na projekty własne (w moim przypadku było to pisanie prac magisterskich). Nie przeszkadzało nam to. Mogłyśmy spokojnie zaklimatyzować się w nowym miejscu i pozwiedzać. Atrakcją pierwszych dni pobytu było chodzenie po sklepach, głównie spożywczych, porównywanie ich oferty i cen. Początki były trudne: przeżyłam szok cenowy. Wtedy też zauważyłam, że oferta kosmetyczna, przynajmniej w Mo (nie wiem jak w dużych miastach), jest dość uboga, zwłaszcza jeżeli chodzi o kosmetyki kolorowe: w każdym sklepie jest to samo, a są to głównie kosmetyki łatwo dostępne w Polsce. Ceny zaś były o wiele wyższe. Wtedy zrozumiałam, że aktualizowanie bloga będzie bardzo trudne, jeżeli nie niemożliwe.

Ale nie to było najtrudniejsze. Najtrudniejsze były białe noce. Na początku niesamowicie mi się to podobało - była godzina 22, ba, pierwsza w nocy, a na dworze zupełnie jasno. Dzień trwał bardzo długo i dawał nowe możliwości. Jednak przez białe noce zupełnie się rozregulowałam - zasypiałam o 4, by wstać o 13. Zdarzało się, że nie spałam 2 dni pod rząd, by potem paść na 12 godzin i obudzić się o przedziwnej porze dnia.

Mo i Rana po godzinie 23!

Dodatkowo walczyłyśmy z niesamowitymi upałami. Tak, z upałami. W walizkę zapakowałam w większości jesienne ubrania, nie zapomniałam też o butach trekingowych, polarze i ciepłej kurtce, a tymczasem, tym, czego najbardziej potrzebowałam, były letnie sukienki. Miejscowi powtarzali nam: "You're so lucky!" - pogoda była piękna a temperatura była najwyższa od wielu wielu lat. Większość z nas chciała uciec od upałów, zamiast tego zdarzały się dni, kiedy w Norwegii było cieplej niż w Polsce.

Gorąco było także podczas wyprawy na lodowiec Svartisen. To jedna z moich ulubionych wycieczek podczas tych trzech miesięcy. Jak zwykle, szykowałyśmy się na chłodek, a w efekcie końcowym pot spływał nam po plecach. Już wtedy nauczyłyśmy się, że czas jakiejkolwiek wyprawy podany w przewodniku po Norwegii można spokojnie pomnożyć razy dwa. To, co w przewodniku opisane było jako "spacerek", dla nas było niemal wspinaczką. Podczas gdy my strasznie się męczyłyśmy, norweskie dzieci (nawet czteroletnie!) wesoło biegały i skakały po kolejnych poziomach skał, jakby robiły to codziennie. I choć dotarcie do lodowca było dla naszej grupy wyczerpujące, satysfakcja była ogromna. Teraz mogę powiedzieć, że jadłam kanapkę przy lodowcu. :)

Chociaż lipcowe wycieczki dawały dużo radości, wtedy jeszcze nie czułam więzi z tym miejscem. Naprawdę dobrze poczułam się, po połowie pobytu. Pojawili się studenci: wzięłyśmy udział w pierwszym tygodniu roku akademickiego - jest to czas poświęcony na integrację. Brałyśmy udział w podchodach na Campusie, w licznych imprezach, koncertach. Poznałyśmy sporo nowych osób. Jedno mogę powiedzieć na pewno: Norwegowie wiedzą jak się bawić!

Od początku roku akademickiego rozpoczęły się nasze praktyki - były tak samo użyteczne, co przyjemne. Wzięłyśmy też udział w kilku innych zajęciach prowadzonych na Campusie. A że miałyśmy już znajomych czułyśmy się o wiele lepiej. I choć Norwegia jest niesamowicie pięknym krajem (tych krajobrazów nie zapomnę nigdy, serio), to dopiero poznając ludzi poczułam się tam naprawdę dobrze. Nie można powiedzieć by były to szczególnie bliskie relacje (różnice kulturowe w zakresie nawiązywania znajomości i przyjaźni są niezwykle wyczuwalne), to ujęła mnie niesamowita gościnność Norwegów. I chęć pomocy drugiemu człowiekowi. Tak po prostu.

Druga połowa wyjazdu minęła zaskakująco szybko. A im bardziej zbliżał się wyjazd, tym bardziej nie chciałam stamtąd wyjeżdżać. Powrót był, najprościej mówiąc, powrotem do rzeczywistości. Podczas tych trzech miesięcy naprawdę się uspokoiłam, wyciszyłam się. Życie toczy się tam zupełnie innym tempem - nikt się nie spieszy, nie krzyczy. To do tej codziennej nerwówki jest mi teraz najtrudniej się przyzwyczaić.

Naprawdę miałam niesamowite szczęście: piękna pogoda, fjord pod domem, wejście na lodowiec, zwiedzanie okolicznych wysp i inne liczne wycieczki (przepiękne Trondheim, moja miłość), nowi znajomi i fajne imprezy, nowe smaki (brązowy serze, już mi cię brakuje!), wyprawa na ryby, łosie i renifery a przede wszystkim ZORZA POLARNA, która w tym roku pojawiła się wyjątkowo wcześnie - oczywiście, że specjalnie dla nas :).

I tak pokochałam Mo i Ranę i pokochałam Norwegię. I wiem, że moja przygoda w Skandynawii jeszcze się nie kończy. Tylko mam przerwę. :)

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Mam nadzieję, że podoba się Wam nowa odsłona bloga - szablon wykonała dla mnie Natalia z bloga Blogowe ABC. Wiedziałam, że nie chcę porzucać bloga na zawsze, chciałam też odświeżenia i motywacji do powrotu, dlatego poprosiłam Natalię o pomoc. Ja jestem z szablonu całkowicie zadowolona :).

Na razie nie działają jeszcze ikonki społecznościowe ani kategorie, ale w najbliższym czasie to uzupełnię. Dajcie mi tylko wyzdrowieć (każdy początek nowego roku akademickiego u mnie oznacza chorobę). :)

Mam też nadzieję że jeszcze ktokolwiek mnie pamięta. A nawet jeśli nie, nie mogę doczekać się nowych postów!